بسمه تعالی

انسان، شگفت‌ترین مخلوق خداوند و والاترین نشانة قدرت اوست،  مستعد اتصاف به همة صفات و کمالات است و آفریده شده تا به مقام خلیفة الهی برسد و این امر جز با تعلیم و تربیت صحیح امکان پذیر نیست. بهترین راه برای تربیت انسان، شناخت اهداف، ریشه‌ها و مبانی فکری و تربیتی اوست.  اندیشمندان این حوزه، رسیدن به کمال، تغییر و تقّرب به خداوند را از مهم‌ترین اهداف تربیتی برشمرده اند. برای دستیابی به این اهداف، شناخت نیازهای انسان بسیار اهمیت دارد. این امر به شیوه‌های مختلف صورت می‌پذیرد. در این میان، نقد و نقادی ریشه‌ها و مبانی، اصول و روش‌های تربیت، همواره یکی از مهم‌ترین این راه‌ها محسوب می‌شود.

نقد و نقادی و تفکر انتقادی همواره فراهم کننده‌ی زمینه‌ی دست یابی به فهم درست، توجه به دیگران، چند بعدی نگری، عمیق و دقیق شدن، تواضع، بازاندیشی در خود، افزایش کیفیت خدمات و... است. این امر همواره در  تمامی امور و زوایای مختلف بشری وجود  خود را می نمایاند. در این میان، امر مهم، گسترده و حساس تربیت نیز مستثنی نیست. نقد را باید مهم ترین عامل محرک و موتور پیش برنده تربیت در تمدن مدرن در سایه سار  عقلانیت و خردورزی دانست. در واقع، دنیای امروز/ مدرن، با نقادی و نقد کردنِ مبانی و ریشه‌ها، اصول و روش‌های تعامل و تربیت انسان‌هاست  که تازه به تازه و نو به نو می‌شود و به پیش می‌تازد.

 در چنین زمینه‌هایی، از آنجا که انسان موضوع تربیت است، توجه به نیازهای او همواره منبعی مهم ـ یا تنها منبع ـ برای انتخاب اهداف تربیتی است؛ منابعی که در شناخت این نیازها مؤثرند، سه دسته می باشند: علم، فلسفه و دین. هر یک از این سه منبع، مبنایی برای گزینش اهداف تربیتی انسان می تواند باشد و استحکام بنیان‌های تربیتی، تنها در صورتی حاصل می شود که از هر سه مبنا برای رفع نیازها و ارائه اهداف، استفاده شود و این میسور نیست جزء از راه شناخت مبانی و شناخت درست جز  از طریق نقد و نقادی ممکن نخواهد شد.

دبیر/ رئیس همایش: دکتر یحیی معروفی.

 دبیر علمی همایش: دکتر مظهر بابایی.

 دبیر اجرایی همایش: دکتر سلیمان آوری.